آیا شایسته سالاری مد نظر دولت اعتدال با پست دادن به پسر عمه، پسر عمو، خواهر زاده و ... محقق می شود؟
«شایسته سالاری» یکی از کلید واژه های مهمی بود که دکتر حسن روحانی در جریان رقابت های انتخاباتی ریاست جمهوری از آن نام برد و به مردم قول داد تا در صورت پیروزی در انتخابات، دولت آینده را بر این مبنا شکل دهد.
این تعبیر بعد از انتخابات 24 خرداد نیز از کلام رییس جمهور حذف نشد و او با تاکید بر این مساله، به آحاد ملت قول داد تا دولتمردان آینده بر مبنای شایسته سالاری انتخاب شده و هر کس در جایگاه تخصصی خود بکار گرفته شود. به عنوان نمونه رییس جمهور در اولین نشست خبری خود در 27 خرداد ضمن تاکید بر اینکه با کلید آمده ام نه با داس، گفت: «من این قول را می دهم که در دولت آینده از همه مدیران شایسته و متعهد بهره برداری و استفاده شود.»
اما گذشت کمتر از صد روز از آغاز به کار دولت جدید و نگاهی به روند انتصاب های دولت یازدهم نشان می دهد نه تنها این وعده به خوبی عملی نشده بلکه تعداد قابل توجهی از بستگان و نزدیکان رییس جمهور توانسته اند جایگاه های مهم و کلیدی دولت جدید را از آن خود کنند.
به عنوان مثال اسماعیل سماوی خواهرزاده رییس جمهور است که در حال حاضر سه مسئولیت دولتی را همزمان برعهده دارد. این مسئولیت ها عبارتند از: سرپرست گروه مشاوران جوان، رئیس مرکز ارتباطات مردمی نهاد ریاست جمهوری و مشاور رئیس دفتر رئیس جمهور.
علی‌اصغر مونسان نیز دیگر خواهرزاده آقای روحانی است که از سوی اکبر ترکان مشاور رییس جمهور به عنوان مدیرعامل منطقه آزاد کیش انتخاب شده است.
اما در این میان فقط خواهرزاده های رییس جمهور از این موقعیت بهره مند نبوده اند بلکه علی اصغر پیوندی پسر عمه آقای روحانی نیز اخیرا به عنوان سرپرست دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی منصوب شده است.
اما نفر بعدی حسین فریدون برادر رییس جمهور است. فردی که مدتی است دستیار ویژه رئیس جمهور در امور اجرایی شده است.
عبدالحسین فریدون نیز پسر عموی آقای رییس جمهور است که اخیرا دو عنوان کلیدی در وزارت علوم را از آن خود کرده است: «مدیرکل وزراتی علوم و آموزش عالی و سرپرست جدید مرکز جذب اعضای هیئت علمی این وزارتخانه.»
اما متاسفانه روند انتصاب های تامل برانگیر در دولت جدید که رنگ و بویی از اعتدال ندارد و دولت را به یک شرکت سهامی خاص برای بستگان رییس جمهور و دیگر نورچشمی ها تبدیل کرده است، به اینجا ختم نمی شود و مروری بر مسئولیت های اخذ شده توسط تعدادی از چهره های اصلی دولت جدید نشان می دهد آنها در حال حاضر چند مسئولیت را به طور همزمان بر عهده گرفته اند.
به عنوان نمونه اکبر ترکان که این روزها به «ابوالمشاغل دولت» معروف شده است همزمان 7 مسئولیت مهم از جمله مشاور ارشد رئیس‌جمهوری، دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد تجاری-صنعتی و ویژه اقتصادی، سرپرست سازمان فضایی ایران، سرپرست شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور، عضو شورای اقتصاد و سرمایه‌گذاری دانش بنیان دانشگاه آزاد، معاونت امور بین الملل ریاست جمهوری و دبیرخانه جنبش عدم تعهد را برعهده دارد.
محمد نهاوندیان رییس دفتر رییس جمهور نیز همزمان ریاست اتاق بازرگانی را برعهده دارد.
محمد باقر نوبخت نیز که این روزها بیشتر بواسطه سخنگویی دولت جدید شناخته می شود، همزمان عهده دار معاونت برنامه ریزی و نظارت راهبردی و سرپرستی معاونت توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رییس جمهور می باشد.
این در حالی است که دیگر چهره های کم تر شناخته شده دولت مانند سید رضا اکرمی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و او علاوه بر ریاست شورای فرهنگی نهاد ریاست جمهوری، مشاور وزیر کشور در امور روحانیت را نیز برعهده دارد.
با این اوصاف مشخص نیبست آیا در میان جمعیت 75 میلیون ایران که بسیاری از مدیران و نخبگان با سابقه کار اجرایی، سیاسی، اجتماعی و ... حضور دارند و در عرصه های مختلف صاحب تجربه و دارای کارنامه موفق هستند، فراد یا افرادی بهتر از نامبردگان برای اداره کشور یافت نشده اند؟
آیا با این روند «شایسته سالاری» در دولت جدید رنگ و بوی واقعی به خود گرفته است و یا در روزهای آتی نیز باید منتظر صدور احکام مشابه از سوی رییس جمهور بود؟
